Bazen. Geri dönüp. Düzeltmek istersin.

Olmaz, yapamazsın. Nefes alamazsın ya hani. İşte öyle. Bağıramıyorum, nefes alamıyorum. Konuşamıyorum. Konuşmaya hakkım yok. Dinlemiyorsun. İçinde sen geçmeyen cümleler de dikattimi çekmiyor artık. Senin olmadığın hikayeyi yazamıyorum. Eskisi gibi. Mutlu olduğumuz zamanları hatırladığımda. Yüzüm gülüyor. Mutlu olmayı başarıyorum. Ama sonra. Günler geçmiyor. Saatler, dakikalar.
Dün, 00:09
Bedenim, sanki hiç yokmuş kadar hafifim. Bazen sadece. Seni ne kadar özlediğim aklıma geldiğinde. Aynaya bakıp ağlıyorum. Hiç yokmuşuz gibi. Varız aslında ama yokuz gibi.
02:23
Ne annem var yanımda. Ne sen. Kimse. Kimse yokken. Kimse duymazken. Gel diye bağırmak. Gel diye ağlamak. Bilmezsin sen. Nefes alamamak, cümleler boğazında düğümlenir ya, işte bilmezsin.
04:52
Şimdi ise, bu arka fonda. Daha çok ağlıyorum. Gel kurtar beni. Sadece. Sarılsan geçicek. Bu işkence biticek. Farkında olmadığını biliyorum. Ama. Her şey öyle gelişmiyor. Sen gidiyorsun. Ben gidiyorum.
6:29
Alarmımın çalmasına 1 dakika kaldı. Okula gideceğim. Gözlerim şiş. Biyoloji sınavına gireceğim. Bilmediğim sorulara Bursa'nın B'sini işaretleyeceğim.

artık gel ne olur. gitme. gel.